اعلام اشتباه قهرمانی فنرباغچه در آخرین بازی فصل لیگ ترکیه در سال ۲۰۱۰ باعث شد هواداران خشمگین این تیم ورزشگاه را به آتش بکشند

پرونده بازی جنجالی در تبریز همچنان باز است و ماجراهای هفته آخر لیگ برتر فوتبال ایران ادامه دارد. اتفاقی که باعث شد حسین عسگری رییس دپارتمان داوری از سمت خود کناره‌گیری کند.

با حضور حسن روحانی در تبریز، هزاران نفر گرداگرد اتومبیل حامل او، یکصدا فریاد “تیراختور” سر می‌دادند. وزیر ورزش بر اشتباهات داوری مسابقه تاکید کرده و علی کفاشیان هم نحوه قضاوت داور را در نتیجه نهایی بازی، تاثیرگذار دانسته.

آقای روحانی در ورزشگاه تختی تبریز گفت: “تراکتورسازی متعلق به مردم آذربایجان نیست، بلکه این تیم مردمی متعلق به ایران است و تیمی است که آرزوی قهرمانی آن را در آسیا خواهیم داشت. هیچکس نمی تواند با احساسات مردم بزرگ ایران و آنهم آذربایجان و مردم قهرمان تبریز بازی کند و اگر در حوادث تبریز مقصری باشد، شک نکنید دولت برای تنبیه او درنگ نمی‌کند.”

وقتی علیرضا فغانی در سوت پایان بازی تراکتورسازی و نفت دمید، اعضای این تیم همراه با تماشاگران، برای دقایقی جشن قهرمانی را برپا کردند. “جشن اشتباهی” تراکتورسازی برای قهرمانی در لیگ برتر، نخستین مورد در فوتبال حرفه‌ای جهان نیست.

فنرباغچه و ترابوزان؛ سال ۲۰۱۰

سال ۲۰۱۰ در هفته آخر لیگ ترکیه، فنرباغچه مقابل ترابوزان قرار گرفت. آنها برای قهرمانی باید می‌بردند. اگر بازی با تساوی به پایان می‌رسید، فقط تساوی بورسا اسپور مقابل بشیکتاش باعث می‌شد فنرباغچه قهرمان شود.

فنرباغچه پیروز نشد. بازی ۱-۱ بود. گل اول را فنرباغچه زد اما خیلی زود، گل مساوی را خورد. در امتداد بازی، فشقشه‌ها در نقاط مختلف ورزشگاه می‌سوختند و نور می‌افشاندند. در دقایق پایانی که تماشاگران بهت زده و نگران بودند، بلندگوی ورزشگاه گفت بازی بورسا و بشیکتاش با تساوی ۲-۲ به پایان رسیده.

ناگهان ورزشگاه به مرز انفجار رسید. احساسات تماشاگران به داخل زمین منتقل شد. نیمکت‌نشینان بی‌قرار فنرباغچه، علامت ۲-۲ را به بازیکنان خود در داخل زمین نشان می‌دادند. بازی تمام شد و هواداران با پیراهن‌های راه راه زرد و مشکی به وسط زمین آمدند.

گزارشگر مبهوت پخش زنده تلویزیونی، تاکید کرد بورسا ۲-۱ برنده شده اما فنرباغچه بسان قهرمان دارد شادمانی می‌کند! همه وسط زمین بودند که مجدداً بلندگوی ورزشگاه با فریادی پرهیجان تاکید کرد: قهرمان لیگ ۲۰۱۰، فنرباغچه.

دقیقه‌ای‌ بعد، بلندگو با لحنی غمگین گفت اطلاعات غلط داده شده بوده و بورسا به پیروزی رسیده! ده‌ها هزار برپاکننده جشن قهرمانی، لحظاتی میخکوب شدند و سپس در مدتی کمتر از یک دقیقه، جشن تبدیل به عزا شد.

ورزشگاه را طوری به آتش کشیدند که حتی ماشین‌ها و تجهیزات آتش نشانی هم از پس خاموش کردن آتش در طبقات فوقانی بر نمی‌آمدند. اشک و خشونت جای رقص و شادمانی را گرفت. تعدادی مصدوم به جا ماند و بسیاری از تماشاگران هم مغموم و گریان، روی سکوها نشسته و در میان دود و آتش، حاضر به ترک ورزشگاه نبودند.

معجزه بایرن در هامبورگ

حتی بوندس لیگا هم سابقه برپایی جشن شتابزده قهرمانی را دارد. ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۰. چهارده سال پیش، بایرن مونیخ مقابل هامبورگ به یک امتیاز نیاز داشت تا فاتح بوندس لیگا شود. شالکه هم امیدوار بود بایرن ببازد و خودش قهرمان شود. هواداران بایرن و شالکه، چشمشان به بازی تیم خودی بود و گوش‌شان در ورزشگاه رقیب.

هاب استوینس و ستاره‌هایی مانند اندی مولر که فصلی درخشان را سپری کرده بودند. شالکه مقابل اونترهاخینگ، طی۹۰ دقیقه با گلهای فراوانی که زد و خورد، هواداران بایرن را عذاب داد.

آنها تا دقیقه ۴۴ در نیمه اول ۲-۰ عقب افتادند اما پیش از پایان نیمه توانستند بازی را ۲-۲ کنند! این بازی دراماتیک سرانجام با گلزنی ابه ساند و با نتیجه ۵-۳ به سود شالکه تمام شد.

در بازی بایرن، تساوی تا پایان وقت قانونی برقرار بود اما در نودمین دقیقه سرگئی باربارز برای هامبورگ گل زد. لیزارازو، هارگریوز، کوفور و بقیه شاگردان اوتمار هیتسفلد، آشفته و دست به کمر، شادی مهاجم بوسنیایی را تماشا می‌کردند.

اما الیور کان فرق می‌کرد. او تا گل خورد، توپ را برداشت و دوید وسط زمین. در مستندی که برای این بازی ساخته شده، در این لحظات برخی هواداران بایرن می‌گریستند.

در استادیوم گلسن‌کرشن بازی شالکه تمام شد. تصاویر بازی همزمان پخش می‌شد اما این مانعی برای آغاز جشن قهرمانی شالکه نبود. با گل باربارز، بازیکنان و کادر فنی شالکه دنبال هم می‌دویدند و یکدیگر را به آغوش می‌کشیدند.

تماشاگران با پرچم و شادمانی و فریاد، هجوم بردند وسط زمین و محوطه استادیوم را پر کردند. آبی پوشان چه روی سکو و چه در وسط زمین سرود قهرمانی می‌خواندند.

شدت هجوم چنان سنگین و همه جانبه بود که کسی جلوی آنها را نگرفت و هیچ اقدامی برای خالی کردن محوظه ورزشگاه انجام نشد.

چند ثانیه قبل از سوت پایان بازی بایرن، پاس رو به عقب به دروازه‌بان باعث شد یک ضربه در داخل محوطه جریمه نصیب بایرن شود. توپی که اگر به بیرون شوت شده بود، مارکوس مرک در سوت پایان بازی می‌دمید.

الیور کان دروازه را رها کرد و آمد تا دیوار دفاعی هامبورگ را به عقب هل بدهد. دیواری که باید در یک متری خط دروازه شکل می‌گرفت.

هواداران بایرن و حتی اغلب نیمکت نشینان، یارای نگریستن به صحنه را نداشتند. در گلزسن‌کرشن که تماشاگران مشغول برپایی جشن قهرمانی بودند. لحظه‌ای از تک و تا ایستادند.

افنبرگ توپ را به آرامی قِل داد و پاتریک آندرسون با ضربه زمینی، دروازه هامبورگ را گشود. گلی که جای اشک‌ها و لبخندهای ده‌ها هزار نفر را در دو استادیوم متفاوت تغییر داد.

الیور کان پرچم کرنر را درآورده و شادمانی‌اش را بروز می‌داد. هیجانات بقیه بازیکنان، هواداران و مربیان در دو ورزشگاه نیز به همین اندازه غیر قابل مهار بود.