یادداشت-محمد جنت امانی :مفهوم بومی‌گرایی در لغت یعنی دغدغه‌هایی بر ویژگی‌ها و نقش بومی در برابر فرهنگ دیگران، اما در شعر شاید مفهوم بومی‌گرایی شکل تازه‌تری به خود می‌گیرد که بحث کردن در مورد آن در این مجال کوتاه نمی‌گنجد شاید کمتر در شعر کلاسیک، هویت بومی یا بومی‌گرایی در شعر یاد شود اما در روزگار ما  بومی‌گرایی اول در شعر نیما یوشیج سردرآورد او توانست لحظه‌هایی در شعر بوجود آورد که قبل از او کمتر یا اصلاً به آن اشاره نکرده بودند. بعد از نیما شاعران زیادی سعی کردند که از این فاکتور مهم استفاده کنند نمونه‌اش می‌توان از منوچهر آتشی در جنوب یاد کرد و همچنین از شیون فومنی در شمال و شاعران دیگر، همچنین در بعضی از آثار جلال آل‌احمد از این فاکتور استفاده شده است. در مورد شعرهای فارسی شیون بسیار گفته‌اند اما شیون توانست در شعر گیلکی، انقلابی نو برپا کند اگر با دقت بیشتری در شعر گیلکی بعد از شیون در شمال نگاه کنیم می‌بینیم شاعران بعد از او توانسته‌اند آثار خوبی را از خودشان بجا بگذارند. غنای ادبی، طنز، تفکر، بومی‌گرایی در شعر شیون فومنی موج می‌زند و در شعر گیلکی ” گاو” و ” آقادار ” و در چند نمونه دیگر از آثار گیلکی‌اش، بومی‌گرایی و دیگر مواردی که گفتم نمود تازه‌تری یافته است.