خبرنگار نیاز به حامی دارد، حمایتی که حرفه و وجه خبرنگار را در جامعه خدشه دار نکند!

همگان با آیه شریفه «ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ» آشنایی داریم و بسیار هم از این آیه مبارک بهره‌مند شده‌ایم. در بین تمامی مشاغل این قلم به لحاظ محتوایی و امانت به قشر خبرنگار به امانت سپرده شده است زیرا رسانه‌ها و خبرنگاران وظیفه روشنگری، مطالبه گری و عدالت خواهی، معرفی ظرفیت‌های استان و ترویج امید به جامعه، دفاع از آرمان‌های انقلاب اسلامی مقابله با تهاجمات نرم دشمن، پیگیری مشکلات مردمی و… را دارند.

خبرنگار پویاست، تحریریه نشین نیست در دل شهر می‌گردد و تا در شهر نبیند نمی‌تواند بنویسد، به ندرت می‌توان دریافت که خبری در گوشه گوشه این شهر باشد و خبرنگار نظاره‌گر آن نبوده باشد. خبرنگار نظاره گر واقعیت‌ها بوده است، چه ساعت‌ها که برای تنظیم خبرهای خود پاسی از شب را وقت گذاشته تا خبری نسوزد و سریع و به موقع اطلاع رسانی و چاپ گردد.

اما متاسفانه در خیلی از موارد بی احترامی‌های زیادی در جلسات به خبرنگاران می‌شود ولی فقط سکوت می‌کنند…!

داشتن چنین دیدگاهی که با پچ پچ‌ها و در گوشی‌ و ادا و اشارت‌ها، رسانه‌ها و خبرنگاران را از میدان به در کنیم، گمان و فکر اشتباهی بوده و از لحاظ قانونی و به خصوص اخلاقی نیز رد می‌شود، بنابراین خدمتگزاران مردم در نظام جمهوری اسلامی باید بر این مسئله واقف باشند که خبرنگاران بر اساس رسالت دینی و ولایی خویش، هر وقت که لازم باشد حرف خواهند زد و با تنویر افکار عمومی، به بیداری اجتماعی جامعه از طریق اطلاع‌رسانی و آگاهی‌بخشی، کمک خواهند کرد.

اما گاها برخوردهای زننده مسئولان با رسانه‌ها و خبرنگاران می‌تواند این ذهنیت و باور را در مخاطبان به وجود آورد که به دلیل عدم موفقیت در عملکرد سبب از میدان به در کردن خبرنگاران شوند.

خبرنگاری که در میان دست مزد پایین خبری، خبر از پاداش و افزایش حقوق کارمندان را پوشش داده، و یا وقتی خبر استخدامی‌ها و جذب نیروها را برای جوانان شهر با تیتری امیدوار کننده در صفحه اول روزنامه و سایت خود ویژه کرده است، در حرفه خبرنگاری، خبر از استخدام هیچ کجا نیافته است؟ و حتی وقتی در میان گزارشات مردمی از عدالت خواهی و گرفتن حق حرف می زدنند، خود حق نگرفته شان را به روی کسی نیاورده‌اند…

در حالیکه با قلمشان چه کسانی را بزرگ نمایی و معروف کردند و خود در این حصار قلم حرف‌های بزرگ ناگفته خود را فرو خوردند و در بی‌خبری گذاشتند زیرا مبادی آداب بودند و اخلاق حرفه‌ای را رعایت کرده‌اند… وقتی در مصاحبه‌ها و نشست‌های خبری مورد بی احترامی برخی مسئولین و وقت نداشتن‌ها، بغض خود را در میان همکاران فرو خوردند و در عوض از اخلاق خوش و حرفه‌ای و ارتباط مطلوب با خبرنگاران و رسانه‌ها نوشتند.

بی مهری‌های این چنینی مسبوق به سابقه است و مطالب مذکور گوشه کوچکی از زندگی خبری خیلی از خبرنگاران است، خبرنگار نیاز به حامی دارد، حمایتی که حرفه و وجه خبرنگار را در جامعه خدشه دار نکند.

در چند روز آینده که 17 مرداد و روز خبرنگار را در پیش داریم، برای چند روزی هم که شده همه از «رسالت» و «نقش خطیر خبرنگاران» سخن خواهند گفت سخنانی که همگی در حرف و شعار خلاصه شده و هیچگاه به عمل تبدیل نمی‌شوند.

در پایان روی سخنم با مسئولان محترم و برخی «مشاوران نسبتا محترم رسانه‌ای» است و آن اینکه بدانید شما وامدار این مردم و رسانه هستید، لطفا ابتدا قبل از برگزاری جلسات‌تان به ابتدایی‌ترین موضوع که علنی بودن و غیر علنی بودن جلسه است، واقف باشید تا به حرمت قلم و شخص خبرنگار خدشه‌ای وارد نشود. خبرنگار از شما انتظار حق جلسه، اضافه کار، حق مسکن، حق اولاد و … ندارد و تنها انتظار خبرنگار احترام به جایگاه قلم است.

لازم می‌دانم جهت تنویر افکار عمومی، بیان کنم که علی‌رغم داشتن مستندات، نامی از جلسه یا مکان مذکور که با بی احترامی خبرنگاران را از جلسه به بیرون راندند اعلام نمی‌دارم و فقط امیدوارم این یادداشت تلنگری برای همه ما باشد.

محدثه مهدوی خبرنگار ایسنا گیلان