به گزارش سرویس سیاسی ندای گیلان،ثبت‌نام احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست جمهوری با استقرایی ساده از رفتارهای او به‌ویژه بعد از سال 88 قابل پیش‌بینی بود. از قضیه معاون اولی مشایی تا عزل وزیر اطلاعات و تا توصیه سال گذشته رهبر انقلاب مبنی بر وارد نشدن به انتخابات؛ واکنش احمدی‌نژاد در همه این موارد همواره این‌گونه بود که ماجرا را به علن بکشاند و با زبان قال و حال بگوید که هر کس مخالف و مانع تصمیمات “من” است، باید در علن و پشت بلندگو هزینه‌اش را بدهد؛ این مجموعه رفتار، بی‌حیایی امروز او را نیز قابل‌انتظار می‌کرد. البته احمدی‌نژاد در مورد اخیر، بیش از همیشه دچار تناقض و مبتلا به‌دروغ شد؛ او چند ماه پیش دو نامه، یکی به رهبر انقلاب و دیگری به فعالان شورای موسوم به بازخوانی خط امام نوشت و در اولی اعلام کرد هیچ برنامه‌ای برای انتخابات ندارد و در دومی گفت هر کس می‌خواهد کار انتخاباتی کند، برود و بعد از انتخابات بازگردد.
اما چرا احمدی‌نژاد امروز وارد چنین قمار پرخطر و آبروبری شد؟ به نظر می‌رسد منشأ این ورود، حبّ نفس و آرزوی بی‌رقیب ماندن در عرصه سیاست است. احمدی‌نژاد با خودشیفتگی می‌خواست جریان انقلابی را به التماس از خود وادارد و با این توهم که اصولگرایان برای خلاص شدن از روحانی به او پناه می‌برد، از سال گذشته و با آغاز سفرهای استانی، راهبرد «با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن» را در پیش گرفت اما این مکر، باتدبیر برتری محق، و راه حضور پرهزینه و کم‌فایده او مسدود شد.
اما احمدی‌نژاد نمی‌خواست در خلأ ایجادشده، “دیگری” جای او را پر کند و نسخه جدید، بانزاکت، عاقل و مورد اعتمادی از یک خدمتگزار مؤمن و انقلابی تولید شود، بنابراین از روزی که خبر حضور آقای رئیسی در انتخابات جدی شد، تحرکات انتخاباتی آقای احمدی‌نژاد نیز جدی‌تر شد. با ورود رئیسی و شکل‌گیری این برآورد که خواهد توانست خود را در قامت کاندیدایی نشان دهد که نقاط قوت احمدی‌نژاد و دولت او  را دارد و نقاط ضعف او  را ندارد، رفتار سیاسی احمدی‌نژاد عجولانه و احساسی‌تر از گذشته شد.
این احتمالاً مهم‌ترین دلیل برای قمار پرخطر احمدی‌نژاد است؛ او دیگی را که برایش نمی‌جوشد، نمی‌خواهد برای هیچ‌کس بجوشد.

گزارش از سلمان ساروی