به گزارش ندای گیلان: از رشت دور میشویم و به سمت غرب و شمال غرب حرکت میکنیم. پس از طی طریقی طولانی و بعد از عبور از هشتپر به یک شهر تازه شهر شده به اسم «حویق» میرسیم!

یکی از فرعی ها را اگر دنبال کنیم به یک دو راهی میرسیم؛ یک طرف به سمت آبشار توریستی زمرد و دیگری به سمت…
پل قرمز را که رد کنی، فقط تا ۵ دقیقه میتوانی جاده آسفالت را درک کنی؛ بعد از آن یک تابلو میبینی که مقابل عبارت تعداد شهدا، عدد ۶ ذکر شده و یک راه عجیب و غریب میبینی و با خودت میگویی: مگه این بالا هم ملت زندگی میکنن؟

دقایقی تقریبا طولانی روی جاده ای ناهموار بالا میروی تا به اولین خانه برسی… سپس دومی و بعد از جند دقیقه سومی و چهارمی و…
در عین ناباوری، باید بشنوید که حدود ۷۰۰ نفر جمعیت، پیر و جوان و کودک و زن و مرد زندگی میکنند و همگی محب علی بن ابیطالب علیه السلام و حضرت سیدالشهدا(ع)
در مسیری این بار نه چندان طولانی دو مسجد قدیمی وجود دارد که یکی برای جهادگران، حکم خانه را دارد و دیگری حکم محل کار را!

مدرسه اول که دو کلاس بیشتر ندارد، به نام یکی از شهدای آن روستا مزین شده و مدرسه ذوالفقار که بالاتر است، با وجود دارا بودن بیش از سی و اندی دانش آموز، فرسوده و غیرقابل استفاده است.


تنها محلی که میتواند آب شست و شو و آشامیدنی جهادگران را تامین کند، آبراه کوچکیست که از چشمه ای کوهستانی انشعاب میگیرد و اتفاقا تنها یخچال این روستا نیز همین آبراه است.

جذابیت این قضیه زمانی بیشتر میشود که بدانی این روستا نه تنها آب، بلکه برق و دکل مخابراتی هم ندارد و همین راه حداقلی هم وقتی اواسط مرداد ماه امسال به مسجد کوهستانِ بالا رسید، به میمنت این امر، مردمِ روستا گوسفندها قربانی کردند

.