پیروزی آقای‌روحانی در انتخابات اردیبهشت ۹۶ در حقیقت قضاوتی بود که مردم در مورد کارنامه دولت داشتند، اگر چه دولت جز در حوزه کنترل تورم، در دیگر حوزه ها نیز چندان موفق عمل نکرده بود اما مردم نشان دادند که محدودیت ها را درک می کنند و بحث آوار برداری که دکتر روحانی در مناظرات به آن اشاره داشت از چشم مردم تیزبین ایران دور نماند و فرصتی دیگر به دولت دادند تا در چهار سال دوم بتواند با فراغ بال بیشتر، اقتصاد استوارتری بنا کند و غنای بیشتری به فرهنگ بدهد. در کنار محدودیت هایی که به آن اشاره شد ضعف گفتمان در اردوگاه رقیب نیز در میزان اقبال عمومی نسبت به دولت بی تاثیر نبود. به عنوان مثال اصولگرایان در طول سه سال از ادبیاتی خاص استفاده کردند و در روزهای منتهی به انتخابات ریاست جمهوری به یکباره ادبیات سیاسی خود را تغییر داده و باعث بی‌اعتمادی مردم به ویژه آن دسته از شهروندانی شدند که اگر چه اصولگرا بودند اما به واقع به اصولی که خود آن را نمایندگی می کردند باور قلبی داشتند.

*رأی قاطع مردم به روحانی بیانگر چیست؟

اعتماد مجدد به دولت تدبیر و امید آن هم با این میزان از رأی برای همگان غیر قابل پیش بینی بود و به تعبیر یک تحلیل‌گر نشریه فارین پالیسی: «تنها چیز قابل پیش بینی در عرصه سیاست ایران، غیر قابل پیش بینی بودن آن است» ما هرگز تصور پیروزی در دوم خرداد را نداشتیم اما به یکباره دولت اصلاحات با آن میزان رای بر سر کار آمد. در این دوره نیز به دلیل اینکه دولت یازدهم هیچ حرکت  پوپولیستی انجام نداد و در ماه‌های منتهی به انتخابات نه از فیش‌های حقوق آنچنانی خبری بود و نه سیب زمینی و چای رایگان و اقداماتی از این دست که مسبوق به سابقه بود. دیگر پیام این حضور  پر شور ارجح دانستن آرامش بر تنش و اخلاق بر بداخلاقی بود. دولت یازدهم بنابر تعامل با جهان و اتخاذ سیاست ظریف در مواجهه با همسایگان حاضر نشد با ادبیات خصمانه و هجومی تنش در منطقه را افزایش دهد و مردم دیگر شاهد افزایش هزینه زندگی فقط و فقط به دلیل یک سخنرانی نبودند. در جریان مناظرات نیز شاهد یکی از کم حاشیه‌ترین مناظره ها بودیم و دیدیم که نامزدهای دولتی در جایی که لازم بود پاسخ مناسب می‌دادند اما هرگز سعی نکردند اخلاق را برای کسب رأی و نظر مردم ذبح کنند.

*دولت چه وظیفه ای در طی این چهار سال در برابر این رأی حداکثری و حضور پر شور مردم دارد و انتظار شما به عنوان یک فعال سیاسی از دولت چیست؟

اگر چه به دلیل قرابت فکری با جریان  دولت از سال ۹۲ از حامیان دولت بودم اما حتی اگر در همان سال نیز از مخالفان دولت بودم، در سال ۹۶ بی شک تبدیل به حامیان سیاست دولت می شدم. دولت تدبیر و امید حتی در بدترین و ضروری ترین شرایط هم به دامن پوپولیسم فرو نرفته و عقلانیت در تمام تصمیمات کابینه تداوم پیدا کرد. در  فرصت هایی که در کوران تبلیغات دست می داد تا با مردم صحبت کنم به اهمیت بهداشت و درمان اشاراتی داشتم و اینکه اولین حوزه ای که یک دولت با تدبیر به آن خواهد پرداخت حوزه بهداشت و درمان است. طرح تحول سلامت مهمترین عملکرد دولت در کنار برجام بود که اگر چه چندان رأی آور نبود اما بسیار با اهمیت است و در چهار سال دوم موضوعاتی که دولت می بایست برای تداوم این مسیر به آنها بپردازد آموزش و پرورش و اقتصاد است. بسیار نگران بودم که عدم گشایش اقتصادی و بهبود معیشت مردم پاشنه آشیل دولت شود که خوشبختانه مردم عقلانیت را تصویر کردند و امروز نوبت دولت است تا با هماهنگ سازی تیم اقتصادی خود در کنار مدیریت تورم که در دولت اول صورت گرفته است رکود را هم ریشه کن کند و سفره های مردم رنگین شود. با توجه به انباشت تجربه جریانی و سرمایه اجتماعی که در حمایت از دکتر روحانی بسیج شده است،از دولت دوم دکتر روحانی انتظار دارم مسیری که مردم در سال ۹۲ آغاز و در ۹۶ بر عهد اولیه خود وفا کردند طوری طی کند که در ۱۴۰۰ دست حامیان ایشان برای دفاع از تصمیم امروز خود خالی نباشد و مهم‌ترین خواسته رأی دهندگان در حوزه اجرایی سپردن کشور به مدیرانی است که به گفتمان حامیان دولت باور دارند.