ندای گیلان-نوشین میربلوک: در بحبوحه روزمرگی و فراز و نشیب های زندگی و زمانی که ناامیدی و بی‌انگیزگی بر انسان مستولی می شود، دیدن پشتکار و تلاش خستگی ناپذیر افرادی که به رغم همه سختی ها و مشکلات سد های بزرگ جلوی روی خود را کنار زده اند و بر قله موفقیت ایستاده اند، حالتان را خوب می کند! حالا اگر این فرد موفق یک زن باشد که سختی های دوچندان را تحمل کرده تا بهترین خودش باشد موضوع کمی متفاوت تر است.
زنان موفق در جامعه ما کم نیستند که با وجود نگاه های بعضاً خوشایند راه خود را در پیش گرفته اند و حالا پرآوازه شده اند. در ندای گیلان قصد داریم هر هفته سراغ یکی از این زنان موفق برویم و به گفتگو با آنان بپردازیم.
میهمان این هفته ندای گیلان در “شنبه ها با زنان موفق گیلانی، بانویی است که از کودکی عاشق فوتبال بوده است و چون در مدرسه دختران نمی توانستند فوتبال بازی کنند، وارد رشته های پینگ پنگ،والیبال و بسکتبال شد، اما اشتیاق او به ورزش فوتبال سرانجام راه را به وی نشان داد و او حالا یکی از موفق ترین بانوان رشته فوتبال در ایران است لژیونر بوده و حالا سرمربی تیم ملی فوتبال جوانان کشور است و به همراه دخترانش رویاهای بزرگی را در سر دارد.
مشروح این گفتگو را در ادامه می خوانید:
مریم آزمون هستم ، سرمربی تیم ملی جوانان بانوان کشور، که سرمربی تیم نونهالان،سرمربی تیم ملی بانوان کویت،مربی تیم ملی بانوان،سرمربی تیم ملی بزرگسالان،مشاور تیم ملی نوجوانان،مدرسی فوتبال،از جمله سوابق ورزشی من در طول این سالها هستند.
ازکودکی چه هدفی را دنبال می‌کردید و آیا اکنون در جایگاهی که هستید همان جایگاه مورد نظر کودکی شما ست؟
همیشه از بچگی علاقه خاصی به فوتبال داشتم .همراه برادرانم با پوشش پسرانه به همراه آنها به مسابقات محلات می‌رفتم و خیلی به فوتبال علاقه داشتم.حتی جمعه ها به همراه برادرم برای دیدن مسابقات فوتبال به ورزشگاه عضدی می‌رفتم.در مدرسه چون رشته فوتبال برای دختران نبود ، من رشته پینگ پنگ و والیبال را دنبال کردم. و دردوران دبیرستان وارد تیم بسکتبال شدم.
باعث افتخارم است که بگویم بزرگانی که درحال حاضر در استان در این رشته فعال هستند با آنها همبازی بودم.زمانی هم در که تیم منتخب استان بودم و یکی از این دوستان خانم سهیلا یاور مسرور هستند که امروز معاونت ورزشی بانوان استان را دارند.
بعداز دیپلم ازدواج کردم و همسرم چون کارمند اداره تربیت بدنی بودن و از خانواده ورزشی در کنار وظایف مادر و همسری هیچ چیز مانع نشد ورزشم را کنار بگذارم.سال ۸۰ بخاطر انتقال شغلی همسرم به استان گلستان رفتیم که همزمان شد با فعالیت فوتسال در کشور من در آنجا آن زمان که اولین کلاس مربی گری کشوری به میزبانی گرگان برگزار شد دراین کلاس ها شرکت کردم .
الان شاید دختران زیادی باشند که فوتبال آموزش ببینند ولی در آن زمان تعداد بسیار کمی از زنان فوتبال بازی می‌کردند و من در آن دوره شاگرد ممتاز شدم و از همانجا وارد فوتسال شدم.
ابتدا بازیکن فوتسال منتخب استان بودم بعد برای تیم ملی فوتسال انتخاب شدم.درآن زمان من یک فرزند ۴ساله داشتم و در شهر دیگری زندگی می کردم و حتی هیچ فامیل و بستگانی نداشتم.
یادم است که اولین اردویی که دعوت شدم نمی‌دانستم که با فرزندم چکار کنم و سعی کردم بیشتر تمرکزم را برای مربی شدن و آموزش دادن بگذارم.
من مدتی مربی آموزش پرورش ، بسیج و دانشگاه علوم پزشکی هم بودم که همین باعث شد به دلیل داشتن مدرک دیپلم ،ادامه تحصیل بدهم .
خیلی علاقه مند به مسیر و هدفم بودم و هیچ چیز نمی‌توانست مانع من بشود آن زمان یک مسیر طولانی را از گرگان به تهران می‌رفتم بدون اینکه حتی فدراسیون هزینه ای تقبل کند در تمام کلاس ها و و دوره ها من جز اولین نفری بودم که آن دوره ها را می‌گذراندم. بخاطر زندگی و عشق و علاقه به خانواده بیشتر به مربی گری پرداختم و بازی نکردم.
یکی از مدرسینی هستم که بیشترین دوره تدریس دارم در اکثر نقاط کشور رفتم و تدریس کردم همیشه سعی کردم کارم را توسع بدهم به عنوان اولین مربی لژیونر شدم واین برای من مثل یک رویا بود.
۲سال تنها در آن کشور زندگی کردم چون اجازه ندادند با خانواده ام بروم ولی چون من همیشه اولویتم خانواده بوده به ایران برگشتم.
به عنوان یک زن چه موانعی برای پیشرفت شما وجود داشت وهم اکنون باچه چالش هایی روبرو هستید؟
در حوزه بانوان مخصوصا در سنین ما تلاش زیادی برای رسیدن به هدف نیاز است و زنان باید بیشتر برای رسیدن به اهدافشان در هر زمینه پشتکار داشته باشند.
جایگاه امروز من آرزوی همیشگی من بوده من برای این جایگاه وقت و انرژی زیادی گذاشته ام ولی این جایگاه آینده شغلی و زندگی مرا تامین نمی‌کند نه من بلکه اکثر همکاران من در حوزه ورزش با من هم عقیده هستند.برای یک خانم در کشور و کلا جهان سوم واقعاً موانع و مشکلات زیادی در حوزه های مختلف فرهنگی و اجتماعی وجود دارد که مهمترین دغدغه ما مشکلات اقتصادی است .بانوان اسپانسر ندارد چون تبلیغاتی وجود ندارد و رسانه ها خیلی حمایت نمی‌کنند.
یک ورزشکار در بالاترین سطح حتی از امکانات رفاهی زیادی برخوردار نیست ، در حوزه ورزش حرفه ای نیاز است که بانوان وارد ورزشگاه ها بشوند.
حرف آخر
به عنوان حرف آخر امیدوارم هرچه زودتر همه مردم ما واکسن کرونا را دریافت کنند و نسبت به این ویروس ایمن شوند تا کمتر شاهد خبرهای بد در اطرافمان باشیم.دلم می‌خواهد این فوتبال به نتایج خوب برسد مردم در آسایش و سلامت باشند و هوای همدیگر را بیشتر داشته باشند و ازشما هم بابت این مصاحبه ممنونم.
Friday, 22 November , 2024