ندای گیلان:اختصاصی گیلان فردا: فستیوال های هنری ملی در شرایطی می توانند در خیابان های سنگ فرش شهرداری رشت برگزار شوند که توسط کارشناسان فن به صورت حرفه ای برنامه ریزی شود.

اختصاصی گیلان فردا – در عصر مدرن آدم ها از هم دور شده اند. به همین دلیل کشورهای توسعه یافته به دنبال ایجاد تجربه هایی هستند که اعضای جامعه شان ساعاتی را در کنار هم باشند. باهم کار کنند و باهم تفریح کنند. شادی های دسته جمعی موجب نشاط جامه می شود. یکی از راه هایی که مردم را در کنار هم قرار می دهد و پیامدهای فرهنگی مثبتی هم دارد هنرهای خیابانی است. خیابان هایی که محل اجرای هنر می شوند و هنرمندان در کنار یکدیگر آثارشان را به نمایش می گذارند. در رشت نیز فرصتی درحال ایجاد شدن است به نام پیاده راه فرهنگی. قرار است خیابان های منتهی به میدان شهرداری سنگ فرش شوند و هیچ ماشینی هم در آن ها تردد نکند. این خیابان ها محل رفت و آمد شهروندان و گردشگران می شود. خیابانی مملو از مراکز خرید و کافه و رستوران و البته محلی برای نمایش هنرهای خیابانی. از این رو با فرامرز طالبی ، نمایشنامه نویس ، کارگردان ، داستان نویس و پژوهشگر گیلانی گفت و گو کردیم که در زیر می خوانید:

س- هنرهای خیابانی از چه زمان مورد استقبال قرار گرفت؟

ج- اگر به تاریخ نگاه کنیم آثار هنری را در شهرها ، نگاره ها و نقش کاری هایی که روی کوه ها و سنگ ها حکاکی شده می بینیم. همینطور می دانیم که نمایش در آن دوران در فضای باز وجود داشت. بشر از آغاز همواره میل به نمایش مکنونات درونی خود در معرض دید عموم داشت. در قرن بیستم اما این موضوع تبدیل شد به ممری برای درآمدزایی و یک کار اقتصادی.

س- در ایران و مشخصا رشت وضع به چه منوال است؟ آیا می توان امید به شکوفایی این هنر در خیابان های شهر داشت؟

ج- مشخصا درباره تئاتر صحبت می کنم. وقتی ما از تئاتر خیابانی صحبت می کنیم مشکلی به نام مکان اجرا نداریم. مشکل ما در برنامه ریزی است. تئاتر خیابانی وقتی معنا پیدا می کند که گروه های مشخص حرفه ای در خیابان ها به اجرای نمایش بپردازند. اجرای خیابانی با اجرای سالن فرق می کند. ادبیات به کار گرفته شده ، کارگردانی و بازی های خیابانی هم با نمونه های مشابه در سالن تفاوت دارند. برای تئاتر خیابانی باید مساله را در ابعاد بزرگ تر مطرح کرد. فقط داشتن خیابان شرط نیست بلکه برنامه ریزی و مدیریت تئاتر خیابانی هم مهم است. زمان و اجرای تئاتر خیابانی مهم است. گروه بازیگران و تماشاگران مهم است. و همه این ها نیاز به برنامه ریزی و مدیریت قوی دارد.

س- آیا می توان تئاتر خیابانی را در خیابان های سنگ فرش شده رشت برگزار کرد؟

ج- تئاتر خیابانی عمدتا در محل هایی اجرا می شود که محل عبور و مرور جمعیت زیادی باشد و ماشین هم از آنجا عبور نکند که مزاحم اجرا شود. پارک ها همواره مکان مناسبی برای تئاتر خیابانی بودند. خیابان های سنگ فرش شده و ممنوع برای عبور ماشین ها که پر از آدم باشد هم محل مناسبی برای تئاتر خیابانی هستند. اما مهم این است که ما برای رونق تئاتر خیابانی برنامه داشته باشیم. مثلا رهگذر باید بداند که در چه ساعت و چه تاریخی قرار است تئاتر خیابانی برگزار شود. عواملش را بشناسد و داستانش را بداند. اما اگر تئاتر خیابانی بدون برنامه ریزی صرفا در خیابان اجرا شود به این امید که رهگذران با دیدن شلوغی دقایق گیر کنند و برنامه را ببینند فایده ای ندارد. حتما باید برنامه ریزی شود و مکان برای حضور تعداد آدم ها مهیا شود و اجرا دچار هرج و مرج نشود.

س- تئاتر خیابانی چه مزیتی نسبت به تئاترهای سالنی دارد؟

ج- دست کارگردان و گروه بازیگر در اجراهای خیابانی باز است. فضا بزرگ است و ارتباط با مردم نزدیک تر است. حتی فضای اجرا هم دست کارگردان است و محدودیت های سالن را ندارد. در عین حال به واسطه نزدیکی گروه اجرا با تماشاگر بهتر به دل تماشاگر می نشیند.

س- آیا خیابان هایی که قرار است سنگ فرش شوند پتانسیل برگزاری فستیوال های هنری خیابانی را دارند؟

ج- پتانسیلش وجود دارد اما گره کار در جایی دیگری است. گهگداری فستیوال هایی در گیلان برگزار شده است اما دائمی نبوده اند. مثلا در لاهیجان اخیر فستیوال هنرهای خیابانی داشتیم اما همیشگی نبوده است. مساله این است که باید به مخاطبان مان در خیابان ها آموزش دیدن تئاتر را بدهیم. این آموزش هم در صورتی ایجاد می شود که نمایش های خیابانی بسامان و درست و با برنامه اجرا شود و مخاطب به این هنر علاقمند شود. در اینصورت با داشتن مخاطبان علاقمند شک نکنید که می شود در خیابان های سنگ فرش شده رشت فستیوال های ملی برگزار کرد.

س- برگزاری درست و حرفه ای این فستیوال ها چه پیش زمینه های دیگری دارد؟

ج- باید بودجه مناسبی برایش در نظر گرفت. باید برای اجرای دقیق برنامه ها ، نظم داشت. باید برنامه درست و مدونی داشت. کسانیکه بانیان جشنواره هستند ، حال هرکسی و هر ارگانی که می خواهد باشد، باید برای برگزاری حرفه ای این فستیوال ها کارشناسان امور را دور هم جمع کند. چون تئاتر خیابانی کارگروه ویژه و حرفه ای می طلبد. چون ادبیات تئاتر خیابانی ، ادبیات ویژه ای است. کارگردانی اش ، کارگردانی ویژه ای است. بازیگری اش ، بازیگری ویژه ای است. موزیکش ، موزیک ویژه ای است. همه چیزش ویژه است. پس حتما باید از کارشناسان فن استفاده کرد.

س- آیا هنرمندان گیلانی هم حاضر به همکاری در پروژه هایی برای ارتقای هنرهای خیابانی هستند؟

ج- چرا که نباشند. هنرمندان ما تشنه چنین برنامه هایی هستند اما به یک شرط. به شرط اینکه مدیریت این برنامه ها حرفه ای باشد و توسط کارشناسان اجرا شود. نهاد متولی هم رعایت احترام و حرفه ای گری را بکند. اگر دست هنرمندان باز باشد تمام اهالی تئاتر و هنر حاضر به همکاری در چنین پروژه هایی هستند.