ندای گیلان:در تعطیلات آخر هفته فرصتی دست داد تا کنترل تلویزیون را ورقی بزنیم، در یکی از شبکه های سراسری متوجه پخش فیلمی ایرانی با قصه همیشگی ازدواج و طلاق بودیم، دقایقی که گذشت و داستان فیلم که نمایان شد دریافتیم شوهر بداخلاق و خائن، شب و روز خود را در یک باشگاه بیلیارد می گذراند، این موضوع که قداست یک محیط ورزشی را کارگردان زیر سئوال برده کمی آزرده خاطرم کرد و سراغ کانالی دیگر از بیکران شبکه های تلویزیونی ایران شدم و خوشبختانه اگرچه از میانه های فیلم و ولی شاهد یک سینمایی ایرانی دیگر اینبار با مضمون قاچاق مواد مخدر بودم، متاسفانه باز شاهد تکرار اتفاق قبلی در این فیلم نیز شدم و کارگردان، سردسته باند قاچاق مواد مخدر را شخصیتی قلمداد کرد که یک بیلیارد باز حرفه ای است؛ نمی دانم چرا فیلم نامه نویسان ما اینقدر تلاش می کنند فضای پاک امروز ورزش بیلیارد را ناپاک نشان دهند، مگر تاکنون یک فوتبالیست از زنش جدا نشده است، چرا راه دور برویم در بین همین هنرمندان و بازیگران سینما چه فراوانند زوج هایی که جداییشان گوش فلک را کر کرده است، جدایی ممکن است سراغ هر قشری از مردم بیاید، مواد مخدر نیز همینطور، مگر تعداد باشگاه های بیلیارد ما چقدر است که همه خلافکاران و خائنین و ادم بدای روزگار در آن چپانده شده اند؟ قبول دارم که تلویزیون نیاز به سوژه دارد ولی چرا محض رضای خدا هم شده یک بار از یک بیلیارد باز قهرمان، نه، حداقل یک آدم معمولی مثبت نمی سازید؟ چرا همیشه قاتلین و خائنین و .. شما باید از دل باشگاه های بیلیارد بیرون بیایند؟

به لطف دولت کریمه جمهوری اسلامی فضای نامناسب بیلیارد نسبت به گذشته بسیار پاک شده است و اکنون دیگر خانواده ها با رویی گشاده از اینکه فرزندشان این رشته ورزشی را دنبال کنند، استقبال می کنند. اما با تلاشی که صداو سیمای ما به خرج می دهد  همه بافته های مدیران ورزش در حال از هم تنیده شدن است . در همین گیلان خودمان که تا چند سال پیش کسی بیلیارد را نمی شناخت به لطف وافر متولیان امر، بیلیارد رشته ای به مانند کشتی و کاراته و … شد که قهرمانانی به تیم ملی تحویل می دهد و این چیزی است که باید تلویزیون به آن بپردازد نه اینکه باشگاه بیلیارد میعاد گاهی برای ادم بدهای روزگار باشد.