یادداشت-حسین راغفر:پیوستن به FATF و پایبندی به مفاد کنوانسیون‎های آن یکی از شروط اروپایی‎هاست. در مقیاس بین‎المللی، اروپایی‎ها و حتی چینی‎ها و روس‎ها از ایران خواسته‎اند که به این کنوانسیون بپیوندد تا حداقل مانع بهانه‎جویی‌ها شود. در هر صورت این پیوستن، اقدامی است که به نظر می‎رسد گریزی از آن نباشد، جز اینکه محدودیت‎هایی علیه ایران اعمال خواهد شد. به‌ویژه اینکه عدم پیوستن ‎به نوعی شکافی که بین اروپا و آمریکا در مورد برجام اتفاق افتاده است را به این بهانه بخواهند جبران کنند. در واقع اروپا را در این مورد به سمت خود بکشانند. از این جهت، این مساله یعنی پیوستن به FATF امر ناگزیری به نظر می‎رسد. صرف پیوستن بهFATF، مزایای خاصی ندارد، اما نپیوستن به آن باعث می‎شود که تحریم‎هایی بر ایران اعمال و دسترسی ایران به نظام مالی بین‌المللی محدود شود. در واقع پیوستن به FATF، این بهانه را از آمریکا و برخی کشورهای اروپایی که تحت نفوذ و فشار آمریکا هستند، خواهد گرفت که درصدد جلوگیری از دسترسی ایران به این فرصت هستند. در زمینه تسهیل و کمک به مراودات سیستم بانکی ایران با سایر کشورها می‎توان اذعان کرد که در صورت نپیوستن ایران به این طرح، سیستم بانکی را تحریم خواهند کرد و این نپیوستن به معنای تحریم سیستم بانکی ایران است. در عین حال پیوستن ایران نیز بدین معنا نیست که ایران بتواند به شبکه‎های مالی بین‎المللی به سهولت دسترسی داشته باشد. به بیان دیگر مشکلات و موانع مربوط به تحریم‎های آمریکا باقی خواهد ماند، اما حداقل امکان ارتباطات مالی با برخی کشورهای اروپایی و همچنین شرکای تجاری اروپایی با ایران محدود نخواهد شد. حق‌الشرط‎هایی که در مورد پیوستن ایران به این کنوانسیون‌ها مطرح شده، قابل مذاکره است. بنابراین اگر ایران برخی مقررات را مغایر با قوانین ملی بداند، می‎تواند در این مورد مذاکره کند. نکته‌ای که مهم است، این که نفس قضیه، پیوستن به این کنوانسیون‎ها به عنوان یک امر ناگزیر است.