به گزارش ندای گیلان: متن یادداشت کریستف رضاعی به بهانه‌ی تولد حسین علیزاده به شرح زیر است:
«زندگی پر از لحظات فراموش نشدنی و خاص است… سال‌ها می‌گذرند و همیشه زنده، روشن و واضح در ذهنتان می‌مانند … سال ۱۳۸۲ چنین سالی برای من بود.
به مناسبت کنسرت به تماشای آب‌های سپید اثر مشترک علیزاده و گاسپاریان، افتخار آشنایی با او را داشتم و بسیار افتخارآمیزتر اینکه، این آشنایی تبدیل به دوستی شد. در دوره‌های کاری یا معاشرتی که داشتیم چه درس‌هایی از موسیقی و زندگی گرفتم.
برای حسین علیزاده زندگی و موسیقی کاملاً در هم تنیده و از هم جدا نیست. او هر تجربه‌ی دیدنی، شنیدنی، لمسی، حسی، زیبایی، زشتی و هر خاطره یا پیش‌بینی را الهام موسیقایی می‌داند و نتیجه‌ی این اثر در اثر خودشان همیشه فراتر از واقعیت است. برای او ارتباط با شنوندگان از طریق صحنه بسیار الزامی است چون موسیقی زنده است و جدا از ارتباط نیست؛ دیدگاه شخصی از یک دوره و زمان برای زندگیست.
در اثر استاد علیزاده نفس، نبض و تفکر او دیده می‌شود؛ پیش‌ فکر یک انسانی که خیلی فراتر از… می‌بیند و تصور می‌کند ولی در اوج فروتنی و سادگی.
موسیقی او رنگ است، حس است، نور است، او است؛ ایران است.
جناب آقای علیزاده تولدتان مبارک»
در ادامه بداهه‌نوازی شورانگیز از آلبوم «به تماشای آب‌های سپید» را می‌شنوید:
حسین علیزاده یکی از پرافتخارترین آهنگسازان و نوازندگان ایرانی در طول تاریخ است. او موسیقی را با زندگی درآمیخت و هر روز محبوب‌تر شد. بیان شخصی او در موسیقی‌اش آشکار بوده و با هر اثرش نه تنها خودش بلکه موسیقی ایران گامی به جلو برمی‌دارد. علیزاده همواره یک تنالیته بوده و هیچگاه در هیچ جریان و تفکری قرار نگرفت. این هنرمند همواره در مقاطع تاریخی سرنوشت‌ساز – چه پیش و چه پس از انقلاب – تا امروز درکنار مردم سرزمینش ایستاده است.
علیزاده تا به حال سه بار برای آلبوم‌های «فریاد»، «بی‌تو به سر نمی‌شود» و «به تماشای آب‌های سپید» نامزد دریافت جایزه گرمی در بخش «بهترین آلبوم سنتی جهان» شده است.

علیزاده یکم شهریور سال ۱۳۳۰ در منطقه سید نصرالدین بازار تهران از پدری اهل ارومیه و مادری اهل اراک متولد شد. پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و هم‌زمان در مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی به یادگیری و اجرای کنسرت پرداخت. او نزد هوشنگ ظریف، حبیب‌الله صالحی، محمود کریمی، علی اکبر شهنازی، داریوش صفوت، نورعلی برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و عبدالله دوامی موسیقی آموخته‌است و در سال‌های آغازین دههٔ ۱۳۶۰ خورشیدی در دانشگاه آزاد برلین نیز تحصیل کرده‌است.
علیزاده در سال ۱۳۴۷ عضو ارکستر رودکی بود. دو کنسرت او در جشن هنر شیراز آغاز راه او به عنوان یکی از وزنه‌های موسیقی ایرانی بود. او با عضویت در کانون چاووش همراه با دیگر استادان موسیقی ایران از جمله محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه‌ای در موسیقی ایران به نام مجموعه آلبوم‌های “چاووش” اجرا کرد و نیز با آموزش به هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت. علیزاده در اوایل دهه هفتاد ریاست هنرستان موسیقی را بر عهده داشت.

اسطوره تار ایران هم اکنون عضو هیأت علمی دانشگاه تهران است و تا سال ۱۳۸۴ به همراه محمدرضا شجریان در قالب گروهی چهار نفره متشکل از کیهان کلهر و همایون شجریان به برگزاری کنسرت و اجرای برنامه در کشورهای مختلف پرداخت.
حسین علیزاده دارای دو فرزند به نام‌های صبا (نوازندهٔ کمانچه) و نیما (نوازندهٔ رباب و تار) است که هم اکنون در گروه “هم‌آوایان” زیر نظر او فعالیت می‌کنند.
وی از چهره‌های تحسین‌شده موسیقی فیلم در ایران به شمار می‌آید و آثاری چون دلشدگان (۱۳۷۰)، گبه (۱۳۷۴)، زشت و زیبا (۱۳۷۷)، زمانی برای مستی اسب‌ها (۱۳۷۸)، لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند (۱۳۸۶)، آواز گنجشک‌ها (۱۳۸۷) و ملکه (۱۳۹۰) از ساخته‌های اوست. علیزاده، دبیر و سخنگوی شورای عالی خانه موسیقی ایران است. وی با کسب ۴ سیمرغ بلورین برای فیلم‌های گبه، زشت و زیبا، آواز گنجشک‌ها و ملکه، مشترکاً به همراه مجید انتظامی برنده بیشترین سیمرغ بلورین در بخش بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر می‌باشد.