ندای گیلان:هر کشوری برای رسیدن به پیشرفت نیاز به آرامش و حمایت دارد و می‌توان این گزینه را از اساسی‌ترین شروط حرکت بدون خطا و توقف قطار پیشرفت دانست.

 علی کریمی پاشاکی ـ هر کشوری برای رسیدن به پیشرفت نیاز به آرامش و حمایت دارد و می‌توان این گزینه را از اساسی‌ترین شروط حرکت بدون خطا و توقف قطار پیشرفت دانست. مسلم است اگر فضای جامعه توام با التهاب و ناآرامی باشد تمام تلاش‌ها به سمت حفظ آرامش معطوف می‌شود. این حقیقت آشکار به مسائل امروز جامعه ایران نیز قابل تعمیم است؛ به عبارت دیگر یکی از مهم‌ترین مسائلی که در کشور مطرح است و دولت به دنبال حل آن است موضوع پرونده هسته‌ای و رسیدن به توافقی است که در آن منافع ایران لحاظ و به رسمیت شناخته شود و از سوی دیگر نگرانی‌های طرف مقابل نیز مرتفع شود. نکته‌ای که همواره باید مدنظر قرار گیرد، حفظ آرامش و اتحاد کشور است؛ اگر کشور یکصدا باشد طبیعی است که گام‌های موثرتری برای حل مشکلات برداشته می‌شود. قطعا این مطلب به معنای بر زبان نیاوردن انتقاد نیست چراکه وقتی انتقادی وجود نداشته باشد حرکت در تاریکی محض صورت خواهد گرفت و چه بسا مشکلاتی جدیدتر به‌وجود می‌آید اما آنچه حائزاهمیت است تفاوت قائل بودن میان نقد، تخریب و بر هم زدن آرامش است. اینکه گفته می‌شود دولت و تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای نیاز به حمایت دارد نه آنکه گفته شود باید برای هر حرف و حرکت دست‌ها زد و هیچ سخنی به جز تائید بیان نکرد مسلم است که انتقاد سازنده مستند و مستدل قابل ارزیابی و حکم چراغ را خواهد داشت؛ اما چنانچه این انتقادات جای خود را به تخریب چهره‌ها بسپارد و انواع برچسب‌ها با بدترین الفاظ به دولت و اعضای تیم مذاکره کننده نسبت داده شود نه‌تنها کمکی به مذاکره‌کنندگان نخواهد کرد بلکه به جای کشورهای طرف مقابل، تیم ایرانی تحت فشار قرار خواهد گرفت و این امر موجب می‌شود تصمیم‌ها زیر بار نگاه‌های بغض‌آلود و فشار مضاعف صورت گیرد که این مساله تنها به سود طرف مقابل است. متاسفانه مدتی است به‌جای آنکه حرکت منتقدین به سمت حمایت‌های برخاسته از منطق پیش رود، در جهت تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی پیش رفته است و نه‌تنها از انتقاد سازنده خبری نیست بلکه برخی با تحریک احساسات عمومی به برپایی تجمعات غیرقانونی نیز همت گمارده‌اند و این امر نتیجه عکس خواهد داشت. شاید مخالفین با الگوبرداری از طرف مقابل می‌خواهند فضایی را ایجاد نمایند که نهایتا اعتراضات موجب تحت فشار قراردادن کشورهای ۱+۵ به‌ویژه آمریکا شود اما این رفتار به‌گونه‌ای اتخاذ می‌شود که نه‌تنها آثار روانی برای طیف مقابل ندارد بلکه مسئولان ایرانی را بیش از پیش تحت فشار قرار می‌دهد. با توجه به آنچه بیان شد باید گفت اگر دلسوزی برای منافع کشور و ملت وجود دارد باید فضایی آرام فراهم کرد تا در این فضا تیم مذاکره‌کننده بتواند حق مسلم را برای ایران و ایرانیان محقق سازد و در چنین فضایی است که انتقادات سازنده می‌تواند یاری‌دهنده فرزندانی باشد که امروز در خط مقدم مذاکرات درحال مبارزه هستند.