neutrophils چیست نوترفیل ها گلبول های سفید قدرتمند موجود در خون هستند که باکتری ها و قارچ ها را از بین می برند نوتروپنی بیماری کمبود نوتروفیل در خون می باشد در ادامه به این سوالات که نوتروفیل چیست, نوتروفیل پایین نشانه چیست و نوتروپنی چیست, پاسخ داده شده است

نوتروفیل یا خنثی خواه ( Neutrophil) نوعی گویچهٔ سفید بیگانه خوار است. نوتروفیل ها دارای کموتاکسی (شیمی رَوی) هستند و در دستگاه ایمنی بدن انسان، در خط دوم دفاع غیراختصاصی قرار دارند.

نوتروفیل های گلبول های سفید کروی شکلی هستند.

این گلبول ها ۱۲ تا ۱۸ میکرون قطر دارند. عمر نوتروفیل ها حدود ۶ ساعت تا چند روز است. نوتروفیلها بیش از ۶۰٪ گلبول های سفید خون را تشکیل می دهند ودارای هسته لبوله (چند لوبه) می باشند، توانائی بیگانه خواری (فاگوسیتوز) دارند. وضعیت هسته بسیار متراکم و کناری بوده و در وسط آن فرورفتگی وجود دارد و تا نصف قطر سلول می رسد. دارای سیتوپلاسم وسیع می باشند و نسبت هسته به سیتوپلاسم مساوی است. گرانول های نوتروفیلی ظریف و صورتی رنگ، اندازه آن ها متغیر، تقریباً همه آن ها ثانویه اند. گرانول های اولیه عمدتاً گرد و قطر ۵۰۰ نانومتری دارند. از مرحله متامایلوسیت به نسبت گرانول های اولیه به ثانویه حدود ۱ به ۲ می باشد. نوتروفیل ها دستگاه گلژی کوچکی دارند. نوتروفیلها در عفونت های حاد مانند بیماریهای عفونی و آپاندیسیت حاد در خون افزایش می یابند. نوتروفیل ها و مونوسیت ها گویچه های سفیدی هستند که توانایی تراگذری (دیاپدز) را دارند.

نوتروفیل ها را می توان عمومی ترین گرانولوسیت و به طور کل لوکوسیت خون نامید که عمده نبرد با باکتری های مضر را انجام می دهد. آن ها باکتری را احاطه کرده، آن را به درون خود می کشند و به معنای واقعی می بلعند. به این عمل، فاگوسیتوز گفته می شود. نوتروفیل ها می توانند در طول دوران زندگی خود بین 5 تا 20 باکتری را بخورند. هسته آن ها چندین قسمت است و در زیر میکروسکوپ به همین طریق می توان آن ها را تشخیص داد. باندها نیز در واقع همان نوتروفیل های نابالغی هستند که در خون وجود دارند.

وتروفیل: سربازانی هستند که با عفونت ها می جنگند. آنها میکروب ها را می بلعند. در برگه ی آزمایش خود مقابل نام Neutrophils ممکن است عبارت های «Poly» و « bands» را ببینید. Poly یعنی نوتروفیل های بالغ و bands یعنی نوتروفیل های جوان.

کاهش نوتروفیل ها به معنای تضعیف سیستم ایمنی است.

ساختمان نوتروفیلها

نوتروفیلهای موجود در جریان خون سلولهای مدوری هستند با قطر تقریبی 12 میکرومتر. این سلولها دارای سیتوپلاسمی حاوی گرانولهای بسیار ظریف و یک هسته سوسیسی شکل و یا چند قسمتی در مرکز می باشند. در سیتوپلاسم این سولها دو نوع گرانول یافت می شود. گرانولها اولیه که گرانولهای متراکمی هستند و حاوی آنزیم های باکتری کش می باشند. در گرانولهای ثانویه آنزیم هایی مثل لیزوزیم رکولاژناز وجود دارد. نوتروفیلها دارای یک دستگاه گلژی بسیار کوچک و تعدادی میتوکندری ولی فاقد ریبوزوم و شبکه آندوپلاسمی دانه دار می باشند از اینرو قادر به سنتز پروتئینها نیستند.

اعمال نوتروفیلها

وظیفه اصلی نوتروفیلها عبارتست از تخریب مواد بیگانه طی فرآیندی به نام فاگوسیتوز ، که عمل فاگوسیتوز را می توان به مراحلی تقسیم کرد.

کموتاکسی

کموتاکسی عبارت است از حرکت جهت دار نوتروفیلها تحت تاثیر محرکها شیمیایی خارجی. در صورت قرار گرفتن نوتروفیلها در معرض چنین محرکهایی این سلولها پلاریزه شده و به سمت بیشترین غلظت ساده جاذب حرکت می کنند. موادی که باعث جذب نوتروفیلها می شود عبارتند از بسیاری از فرآورده های باکتریایی فاکتورهایی که از سلولهای تخریب شده آزاد می گردند و فاکتورهای مشتق شده از ماست سلها.

چسبندگی

وقتی نوتروفیل با یک ذره بیگانه مواجه می شود باید بتواند خیلی محکم به آن متصل شود. این اتصال نمی تواند خود به خود انجام گیرد. چرا که هم سلولها و هم ذرات معلق در مایعات بدن دارای بار منفی بوده و لذا یکدیگر را دفع می کنند. بنابراین برای خنثی کردن این بار منفی ، باید ذرات بوسیله یک پروتئین با بار مثبت پوشیده شوند. مثل مولکول آنتی بادی. ذراتی که بوسیله آنتی بادی پوشیده می شوند، بار منفی موجود بر روی سطحشان کاهش یافته و لذا می توانند به راحتی به نوتروفیلها که دارای بار منفی هستند متصل شوند.

نوتروفیلها دارای گیرنده اختصاصی برای مولکول آنتی بادی بوده و در نتیجه ذرات پوشیده شده بوسیله این مولکولها می توانند بوسیله این گیرنده ها به نوتروفیلها متصل شوند. مکانیسم دیگری که به ایجاد اتصال بین ذرات و نوتروفیلها کمک می کند عبارت است از به دام اندازی این ذرات. بطور معمول ، وقتی که ذره ای در پلاسمای خون با یک نوتروفیل مواجه می شود، به راحتی می تواند فرار کند. ولی در صورتی که این ذره در داخل بافتهای بدن جای گرفته باشد ممکن است بین یک نوتروفیل و سطح دیگری به دام افتاده و در نتیجه موفق به فرار نگردد. این پدیده به فاگوسیتوز سطحی موسوم است.

بلع

وقتی که یک ذره بطور محکم به غشای نوتروفیل متصل شد، در اثر انقباض فیلامانهای اکتین و میوزین متصل به میکروتوبولهای سیتوپلاسم ، توسط غشای سلول دربرگرفته می شود. در نتیجه ذره به داخل سلول کشیده شده و در واکوئلی به نام فاگوزوم محصور می گردد. سهولت عمل دربرگرفتن تا حدی به اختصاصات سطحی ذره مذکور بستگی دارد. بطور کلی ، لازم است که ذره ، هیدروفوب تر از سلول باشد. باکتریهای دارای هیدروفوبیسیتر بالا خود وارد سلولها می شوند. برعکس باکتریهایی که سطح هیدروفیل دارند خیلی به سختی فاگوسیته می شوند مگر اینکه آنتی بادیها روی سطح آنها را بپوشاند و آنرا هیدروفوب گردانند.

ذره در بر گرفته شده توسط نوتروفیلها پس از اتصال ذره به غشای نوتروفیل گرانولهای اولیه به سرعت در داخل سیتوپلاسم حرکت کرده و به فاگوزوم ملحق می شوند. متعاقب آن ، آنزیم های خود را آزاد می سازند. از این پس ، این واکوئل کامل ، فاگولیزوزوم خوانده می شود. آنزیم های موجود در این گرانولها می توانند دیواره باکتریها را هضم کرده و بیشتر میکروارگانیسم ها را بکشند. ولی همانطوری که انتظار می رود حساسیت ارگانیسم های مختلف نسبت به این آنزیم ها متفاوت است. باکتریهای گرم مثبت که نسبت به لیزوزوم حساس هستند، به سرعت از بین می روند. باکتریهای گرم منفی ، مدت بیشتری دوام می آورند چرا که دیواره خارجی آنها در برابر هضم شدن نسبتا مقاوم است.

سرنوشت نوتروفیلها

ذخیره انرژی نوتروفیلها محدود و غیر قابل تجدید است. با اینکه این سلولها ، بلافاصله پس از آزاد شدن از مغز استخوان فعال هستند. به سرعت خاصیت خود را از دست داده و تنها قادر به انجام تعداد محدودی اعمال فاگوسیتیک می باشند. از این رو نوتروفیلها را اولین خط دفاعی بدن در نظر می گیرند. چرا که به سرعت به طرف عامل بیگانه حرکت کرده و فورا آنرا نابود می سازند. ولی قادر به ادامه این عمل به مدت طولانی نیستند. دومین خط دفاعی بدن را سیستم فاگوسیتیک تک هسته ای تشکیل می دهد. نوتروفیلها از آنجایی که ماده بیگانه را کلا نابود می کنند، قادر به آماده سازی آنتی ژن برای عرضه به سلولهای حساس به آنتی ژن نیستند.

ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟

ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۲۰۰۰ ﺩﺭ ﻣﯿﻠﯽ ﻣﺘﺮﻣﮑﻌﺐ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﯾﺎ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺎ ﺣﺎﺩﺙ ﻣﯿﺸﻮﺩ.

ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﺎﯾﯽ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﻟﺬﺍ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﺎ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ )ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻌﺪﯼ ﺭﻭﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﭘﻮﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ .(ﺧﻄﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﺪﺕ ﮐﺎﻫﺶ )ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﻫﺎ ( ﺁﻥ، ﺑﻠﮑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕﺯﻣﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺑﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﻫﺎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ “ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﮐﺎﻣﻞﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﻫﺎ ” ﺑﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ANC ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﮔﯿﺮﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶCBC ﻭ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺍﻓﺘﺮﺍﻗﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ.

ﺧﻄﺮ ﺑﺮﻭﺯ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻮﺗﺮﻭﻓﯿﻞ ﻫﺎ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ . ﺧﻄﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺭ ANC ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۱۰۰۰ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ،ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۵۰۰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۱۰۰ ﺑﺴﯿﺎﺯ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.

ﺧﻄﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﺎ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﻋﻔﻮﻧﺘﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﯿﻤﯽ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.