استان هاي گيلان، مازندران و تهران بالاترين نسبت جمعيت ۶۰ ساله و بيش تر را دارند. تفاوت هاي استاني در سالخوردگي جمعيت عمدتاً ناشي از تفاوت هاي باروري و جريان هاي مهاجرتي طي دهه هاي اخير است. از آنجا كه استان گيلان از سال ۱۳۷۵ تاكنون كمترين نرخ باروري را در بين استان هاي كشور داشته به تبع آن سريع تر از ساير استان ها ساختار سالخوردگي به خود گرفته است.

روند تغييرات جمعيت سالمندان در ايران نيز، نشان مي دهد كه تعداد سالمندان در اثر افزايش شانس زنده ماندن، به طور محسوس تر در دهه هاي اخير، افزايش يافته است است. ايران اكنون وارد مرحله‌ نخست سالمندي يعني جمعيت بين ۷ تا ۱۴ درصد سالمند، شده است. همين وضعيت با شدت بيشتري در گيلان هم مشاهده مي شود و پيش‌بيني مي‌شود كه تا ۲۰ سال آينده، وارد مرحله دوم سالمندي شويم، يعني جمعيت سالمندي بيش از ۲۱ درصد شود.