همان گونه که کوچ غمگنانه اش، آسمان را تا ابد داغدیده کرد، میلادش، کهکشانی
از نور و ترانه را، به ضیافت زمین دعوت کرد.

می نویسم دریا؛ تو، فاطمه (س) بخوان.  می نویسم باران ، و تو،باز هم ،فاطمه (س) بخوان. که او بانوی سرمدیِ همه ی آب هایِ آینه گون است. بانوی ترنم ها و طراوت ها و رستن ها و شکفتن های ابدی… آب، درهر قطره اش،آینه درهر جلوه اش، سلام و سپاس گوی صفا و صدق […]