به گزارش سرویس سیاسی ندای گیلان،در نوامبر سال ۱۹۵۶، ۸۲ چریک از جمله «فیدل کاسترو»، برادرش «رائول» و «چه گوارا»، سوار کشتی گرانما در مکزیک شدند تا به کوبا برگردند و علیه حکومت «باتیستا» بجنگند. پس از پیوستن مردم به آن ها، پیروزی حاصل شد و سر انجام در ۱۶ فوریه ۱۹۵۹ کاسترو که تنها ۳۲ سال داشت به عنوان نخست وزیر کارش را آغاز کرد. 59 سال تمام از آن واقعه می گذرد. به نظر نمی رسد از سرنشینان کشتی به جز رئیس جمهور «رائول کاسترو» 87 ساله فردی زنده مانده باشد. فیدل و رائول کاسترو باعث شدند که کوبا یکی از بازیکنان اصلی در جنگ سرد باشد و همچنین کمک کردند تا برخلاف فروپاشی جماهیر شوروی، جریان کمونیسم ادامه داشته باشد. حالا این آخرین میراث انقلاب کوبا امروز (یک روز زودتر از موعد مقرر) از سمت خود به عنوان رئیس جمهور کناره گیری می کند و سکان اداره این جزیره در دریای کارائیب را به «میگوئل دیاز کانل»، معاون اول ۵۷ ساله خود می سپارد. فردی که دو سال پس از انقلاب متولد شده و مانند 70 درصد از جمعیت کوبا، هرگز این کشور را بدون کاسترو در رأس آن ندیده است. برخی او را فردی مدرن تر نسبت به گذشتگان خود می دانند. اما عده کثیری نیز معتقدند که «دیاز کانل» قرار نیست بیاید و در کار حزب اختلال ایجاد کند. آن هم در شرایطی که رائول همچنان دبیر تنها حزب این کشور باقی خواهد ماند. میگوئل با چالش جدی برای مشروعیت روبه روست. دو رهبر پیش از او مشروعیت شان را از حضور در انقلاب کسب کرده بودند، اما، مشروعیت وی به عملکرد و اصلاحاتی که باید انجام دهد متصل است.